STÓG IZERSKI (1108 m n.p.m.)

Jest to najwyższy szczyt królujący nad Świeradowem-Zdrój i jeden z wyższych w Górach Izerskich. Dawniej stała tu drewniana wieża widokowa. Pierwsza taka wieża powstała z inicjatywy Towarzystwa Karkonoskiego i została oddana do użytku w 1892 roku. Dotrwała ona do roku 1907, kiedy na miejscu starej, zniszczonej wybudowano nową. Ta służyła dosyć długo, aż ostatecznie
w latach 90-tych rozebrano ją z powodu złego stanu technicznego. W roku 2004 na Stogu Izerskim postawiono przekaźnik RTV. Stoi on do dnia dzisiejszego, jednak nie można już z niego oglądać okolicy. Niestety. Na południowym stoku Stogu Izerskiego swoje polskie źródła ma Izera –  jedna z największych czeskich rzek. Jest to jedyna rzeka w Polsce, która należy do dorzecza Morza Północnego.

SMREK / SMRK

Jest to góra, która ma dwa szczyty: polski Smrek (1123 m n.p.m.) i czeski Smrk (1124 m n.p.m.). Rozdzielone są niewielką przełączką, na której jeszcze do niedawna funkcjonowało turystyczne przejście graniczne Stóg Izerski – Smrk. Na przełączce łączą się szlaki – polski zielony i czeski niebieski. Szczyt swoją nazwę wziął od rosnącego tam ogromnego, starego świerku. Niestety nie ostał się on do dnia dzisiejszego. Na czeskim Smrku znajduje się wieża widokowa, z której rozpościera się wspaniały widok na całą okolicę. Znajduje się tu również pomnik niemieckiego poety Theodora Körnera z 1909 r. Upamiętnia on pobyt poety na szczycie w roku 1809. Smrk króluje nad czeskim Novym Městem tak, jak Stóg Izerski króluje na Świeradowem-Zdrój. Z tego też powodu Czesi nazywają tą najwyższą górę czeskich Gór Izerskich – Królem Gór Izerskich i często ją odwiedzają. W 2010 roku postawiono tu również rzeźbę Dobrego Ducha Gór Izerskich – Ducha Muhu. Bardzo gościnnego i przychylnie nastawionego do osób odwiedzających Jego Królestwo. Jeśli jednak znajdzie się ktoś, kto nie przestrzega zasad Jego Królestwa i nie szanuje otaczającej go przyrody, niech nie zdziwi się, gdy napotka na złość Ducha Gór. A każdy dobrze wie, że lepiej nie wzbudzać w nim złości, bo może się to kiepsko skończyć. Nie jednemu za karę pomieszał już ścieżki i wyprowadził na Izerskie Bagna, z których potem trudno było się wydostać. A wielu wcale nie wróciło…

POLANA IZERSKA (965 m n.p.m.)

Jest rozległą polaną Gór Izerskich o ciekawej historii. Powstała bowiem nie w sposób naturalny, a za przyczyną człowieka. W chwili obecnej jest to wysokogórska łąka, gdzie niegdzie zatorfiona
i podmokła. Kiedyś rósł tu las. Zacznijmy jednak od początku. W wieku XVIII przybyli  tu drwale, którzy wykarczowali las i postawili kilka bud. Osada na tyle się rozwinęła, że w XIX w. posiadała nawet swoją gospodę. Była ona zresztą popularnym miejscem wycieczek świeradowskich kuracjuszy. Specjalnie też dla nich zbudowano  wiodącą tu Nową Drogę Izerską (bardzo zresztą widokową), łączącą się ze Starą Drogą Izerską. Przed wojną osada nosiła nawę „Kamhäuser”, a po 1945 r. polską nazwę „Drwale”. Nazwa pochodziła oczywiście od pierwszych osadników, którzy byli drwalami
i karczowali tutejsze lasy. Po wojnie miejscowa ludność wysiedliła się. Częściowo sama, częściowo została zmuszona przez ówczesne władze. Potem osada była prawdopodobnie prawdziwą „osadą przemytników”. Działali oni prężnie na polsko-czeskim pograniczu. W chwili obecnej znajduje się tu jedynie wiata turystyczna. Na Polanie znajduje się węzeł szlaków czerwonego i niebieskiego.

CHATKA GÓRZYSTÓW

Dawniej budynek szkoły, a obecnie schronisko górskie. Niegdyś na Hali Izerskiej znajdowała się wioska zwana Wielką Izerą (Groß Iser). Wioska powstała po tym, jak czescy uciekinierzy religijni przed prześladowaniami przenieśli się z dolin w góry. Było to na początku XVI wieku. Życie tu nie było jednak proste. Górski klimat, wyjątkowo surowy na tej wysokości, brak dróg, nie ułatwiały życia mieszkańcom. Początkowo ludność zajmowała się wypasem bydła na izerskich halach. Jednak dzięki rozwojowi turystyki, zwłaszcza w okolicy Świeradowa-Zdroju, w II poł. XIX w., wioska nabrała innego znaczenia. Dzięki ostrym i długim zimom trwającym po pół roku w latach 30-tych XX wieku mogła poszczycić się mianem „zimowej stolicy”. Po wojnie niestety wioska uległa zniszczeniu. Najpierw została zajęta prze Armię Czerwoną, a następnie miejscowa ludność została wysiedlona. Zginął wtedy Paul Hirt – właściciel miejscowego schroniska. Był on jedyną ofiarą nieszczęsnego wysiedlenia. Jego grób znajduje się w miejscu gdzie zginął, niedaleko obecnego schroniska. Wszystkie zabudowania uległy zniszczeniu, poza Nową Szkołą – budynkiem wzniesionym tu w 1938 roku obok Starej Szkoły. Po wojnie budynek Nowej Szkoły służył WOP jako strażnica. Obecnie mieści się tu schronisko Chatka Górzystów. Pozostałe budynki zostały zniszczone i w chwili obecnej pozostały po nich jedynie fundamenty. Można je oglądać wędrując szlakami w okolicy obecnego schroniska. W schronisku warto się zatrzymać na moment i spróbować słynnych już izerskich naleśników z jagodami.

MODEL UKŁADU SŁONECZNEGO (ŚCIEŻKA DYDAKTYCZNA)

Przedstawia model układu słonecznego, czyli słońce i 8 krążących wokół niego planet, w skali 1:1 miliarda. Ścieżka zaczyna się przy Stacji Turystycznej Orle a kończy przy schronisku Chatka Górzystów. Przy drodze, ustawione są kamienie z tabliczkami, na których umieszczone są nazwy i sponsorzy danych planet. Firma Sobiesław Zasada Sp. z o.o. również ufundowała jedną z planet,
a jest nią Saturn. Można ją zobaczyć przy szlaku czerwonym niedaleko Kobyły (997 m n.p.m.).

SKALNY PUNKT WIDOKOWY Paličník

Skalny punkt widokowy leży na zachodnim skraju grzebienia Klínový vrch, krótkiego grzbietu między dolinami potoku Hájený potok i Smědá w Górach Izerskich.

Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku wzniesiono tu krzyż. Punkt widokowy znajduje się na szczycie dwóch potężnych głazów połączonych drewnianym mostkiem. Roztacza się z niego wspaniały widok na Frýdlantsko i północne zbocza Gór Izerskich. Na wschodzie można zobaczyć też Bukovec i grzebień zachodnich Karkonoszy.

KOPALNIA KWARCU STANISŁAW

Izerskie Garby, czyli dawna kopalnia kwarcu "Stanisław". Jeden z najbardziej charakterystycznych punktów Wysokiego Grzbietu- głównego pasma Gór Izerskich, na styku skał metamorficznych
i granitowych. W strefie łączenia powstały długie żyły kwarcowe. W szcztowych partiach północnego i wschodniego zbocza od XIII wieku do niedawna działała odkrywkowa kopalnia "Stanisław", gdzie wydobywano kwarc. Poziom wydobywczy znajdował się na wysokości od 900 do 1080 m n.p.m co czyniło kopalnię najwyżej położonym tego typu obiektem w Środkowej Europie. Kwarc pochodzący
z Gór Izerskich był wykorzystywany w przemyśle szklarskim, elektronicznym i hutniczym.

JIZERKA

Wieś we wschodniej części Gór Izerskich, położona na rozległej malowniczej łące na wysokości 862 m n.p.m. Przez Jizerkę przepływa potoki Jizerka i Safírový. Obok wsi znajdują się rozległe torfowiska, chronione w rezerwacie Rašeliniště Jizerky. 

Jizerka, założona przed 1539 rokiem, pierwotnie była zamieszkiwana tylko sezonowo, przez ptaszników. Wkrótce stała się osadą zamieszkiwaną głównie przez drwali, pasterzy, poszukiwaczy szlachetnych kamieni (których znajdowano tutaj wyjątkowo wiele), a z czasem hutników szkła oraz rozmaitych uciekinierów. W 1769 r. osada liczyła siedem domów.

Po 1945 r. z Jizerki wysiedlono ludność niemiecką, a osada przypadła Czechosłowackim lasom państwowym, które osiedlały w niej robotników leśnych. Z czasem większość domów przeszła w ręce prywatne i dziś funkcjonują jako pensjonaty, dacze, bądź zwykłe domy mieszkalne. Obecnie osada liczy 42 domy i ok 400 stałych mieszkańców.

ŚCIEŻKA EDUKACYJNA

Trwają ustalenia i plany stworzenia dydaktycznej ścieżki astronomicznej. Rozciągać miałaby się ona pomiędzy schroniskiem Chatki Górzystów a schroniskiem Orle.

Lasy Państwowe wspólnie z Uniwersytetem Wrocławskim tworzą na Hali Izerskiej strefę ochrony ciemności nocnej, jest to pierwsze takie miejsce w Polsce. W Świeradowie Zdroju odbyła się konferencja na temat zanieczyszczenia światłem. Zorganizowało ją miejscowe nadleśnictwo i Instytut Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego. „Ciemna strona światła” i „Jasna strona ciemności” – tak brzmiały tytuły dwóch głównych bloków tematycznych spotkania.

Hala Izerska jest jednym z najciemniejszych miejsc w Polsce. Jest praktycznie uwolniona od światła, które traktowane jest jako zanieczyszczenie środowiska. Dzięki temu właśnie, że na Hali Izerskiej jest ponad dwudziestokrotnie ciemniej niż na terenach zamieszkanych, można zobaczyć tam około 20 razy więcej gwiazd niż na innych terenach. Panują tam wyjątkowe warunki do obserwacji, które należy chronić.

TORFOWISKA DOLINY IZERY

Jest rezerwatem przyrody powstałym w celu ochrony cennych torfowisk typu wysokiego i przejściowego. Pierwszy rezerwat powstał tu w roku 1969. Nosił on nazwę Torfowiska Izerskie.
W późniejszym czasie postanowiono objąć ochroną znacznie szerszy obszar i w roku 2000 powstał rezerwat przyrody Torfowiska Doliny Izery, który wraz z przylegającym do niego po czeskiej stronie rezerwatem stanowią obecnie największy rezerwat przyrody w Sudetach. Jednocześnie jest to największy obszar torfowisk w górach Polski i jeden z największych w Europie. Torfowiska Gór Izerskich są unikatowe w skali kraju. Wykazują wiele cech charakterystycznych dla torfowisk dalekiej północy, a w szczególności Skandynawii. Ze względu na cechy, jakie wykazują, mogą być śmiało uznane za torfowiska górskie o charakterze subarktycznym. Rośnie tu wiele gatunków rzadko już spotykanych roślin.  Swoje siedliska mają tu również ptaki, które są wpisane do Czerwonej Księgi Zwierząt. Jest to cietrzew, puchacz, sóweczka, czeczotka. Natomiast w górnym odcinku Izery swoje stanowiska ma m.in. bielik. Jest to najprawdopodobniej najwyżej położone stanowisko tego typu
w Polsce i Europie Środkowej, bo 800-880 m n.p.m.